عضو شورای مرکزی اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان با اشاره به شکست اصلاح‌طلبان در انتخابات هیات رئیسه مجلس، گفت: واقعیت این است که میزان واقعی رای اصلاح‌طلبان و دولتی‌ها همان رایی است که در انتخابات رئیس مجلس به عارف داده شد. رسانه‌های اصلاح‌طلب به جای اینکه واقعیت را به گونه‌ای دیگر نشان دهند بهتر است، ببینند چه اتفاقی رخ داده که اقبال به آنها این چنین کم شده است.
مشروح مصاحبه در ادامه مطلب ...
مصاحبه با خبرگزاری فارس
عضو شورای مرکزی اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان با بیان اینکه اصلاحات با دروغ خیانت و دعوا عجین شده است، گفت نشست فراکسیون‌های امید و فراگیر نشان دهنده واقعیت ترکیب مجلس بود.
مشروح مصاحبه در ادامه مطلب ...
مصاحبه با خبرگزاری فارس
عضو شورای مرکزی اتحادیه جامعه اسلامی دانشجویان گفت: چگونه می خواهیم کشوری اسلامی و پایه گذار ظهور حضرت مهدی(عج) را داشته باشیم ، آن وقت نماینده مجلس ما به حجاب اعتقادی ندارد.
مشروح مصاحبه در ادامه مطلب ...
مصاحبه با خبرگزاری دانشجو
در آستانه برگزاری دور دوم انتخابات و فارغ از اینکه کدام گروه اکثریت کرسی ها را در اختیار خواهد داشت (البته که در دور اول اصولگرایان پیشتاز بوده اند)، پر واضح است که تنها دو گزینه استحقاق یا به تعبیری مدعی نشستن بر روی صندلی سبز ریاست مجلس هستند.
محمد رضا عارف، گزینه جدی اصلاح طلبان جهت بالا نشینی در مجلس است. همان کسی که در انتخابات 92 پیش از تحمل شکست، از معرکه گریخت و فرار را بر قرار ترجیح داد. عارف، معاون اولی خاتمی را در کارنامه دارد، وی را می توان روزنه امیدی برای حضور مجدد خاتمی منزوی به عرصه سیاسی کشور و همینطور بازوی اجرایی او دانست.
برخلاف افکار عمومی که اصولگرایان را شکست خورده سال 92 می دانند، اما عارف بزرگترین بازنده 24 خرداد بوده است. البته باید گفت که روحانی نقشی در این باخت نداشته؛ بلکه این هاشمی رفسنجانی بوده است که استثناء فرد متشخص اصلاح طلب را از گود بازی اخراج کرد.
با استناد به سخنان گوهربار هاشمی مبنی بر رأی 3درصدی روحانی قبل از حمایت او، بسیار روشن است که عارف نه تنها به دلیل آراء کم یا ائتلاف با روحانی بلکه به دلیل عدم حمایت هاشمی رفسنجانی و قبیله هاشمی(کارگزارانی ها) مجبور به ترک میدان شد. جریان اصلاح طلب مصلحت دید در جهت حفظ عارف در پارکینگ سیاسی کشور این خفت را تحمل و بار سنگین این شکست را به دوش بکشد، چرا که او کلید پنجره ای است که هوای تازه را به آنها می رساند.
هاشمی در این مدت نشان داده که برای رضای خدا موش نمی گیرد! او از برند و نام اصلاحات و ابزارهای ارتباط جمعی آنها جهت افزایش قدرت خود استفاده می کند و وقتی آنها را خطرناک ببیند با برگ برنده ای مثل حسن روحانی دورشان میزند. مشخص است که بعد از فتنه 88 هاشمی رفسنجانی از بدنه اجتماعی اصلاحات که به شبه اپوزیسیون های نظام تبدیل شده اند، سوء استفاده کرده و برای باقی ماندن در قدرت، آنها را پیش قراولان خود قرار داده است و زیرکانه از راه دور درحال مدیریت است. اما چه می شود کرد که خودکرده را تدبیر نیست! و اصلاحات همچنان درحال بازی خوردن است.
جدال بر سر ریاست مجلس دهم، بسیار حیاتی و سرنوشت ساز است. متأسفانه در دوره های گذشته رؤسای مجلس تا حدی مشخص بوده و وجود یا عدم وجود فرد خاصی، تأثیر چندانی بر جریان حاکم کشور و حزب مطبوع خودش نداشته است. مجلس دهم از همان ابتدا با التهاب زیادی شروع خواهد شد. گزینه ای مانند علی لاریجانی حامیان زیادی از جمله هاشمی رفسنجانی را پشت سر خود دارد و نوید یک رویای ریاست تلخ و دست نیافتنی برای عارف می دهد.
گزینه اصلاح طلبان در این دوره اوضاعی سخت تر از 92 را در پیش رو دارد، او علاوه بر اینکه از حمایت آل هاشمی محروم است، از بد روزگار قبیله هاشمی -که اکثریت راه یافتگان به اصطلاح اصلاح طلب بهارستان را در اختیاردارند- لاریجانی را به او ترجیح می دهند. روشن است که تفکرات و منش سیاسی لاریجانی و هاشمی رفسنجانی به یکدیگر بسیار نزدیک است و مهمتر اینکه از طرفی حضرت استوانه اعتقادی به اصلاح طلبی ندارد؛ هاشمی کهن سال به انحصارطلبی شهره است و بسیار بعید به نظر می رسد که در این واپسین روزها با گزینه ای به نام محمد رضا عارف قدرت را با خاتمی تقسیم کند.
با این وجود می توان به راحتی یک جنگ سخت را در طیف اصلاح طلب پیش بینی کرد. اصلاح طلبی با آن همه ادعا یا باید برای بقا زیر پرچم هاشمی رفسنجانی برود و به کارگزاران خدمت کند؛ یا اینکه برای پیروزی بجنگد و سربلندانه استقلال خود را حفظ کند و مجددا گفتمان مطبوع خودش را در جامعه پیاده سازد.
نعش نیمه جان جبهه موسوم به اصلاح طلب به دلیل حمایت از فتنه 88 و افتضاحات به بار آورده و همینطور اتفاقات ناگوار پیش رو، نفس های آخر خود را می کشد. امروز خاتمی و طرفداران سبز پوشش بین دوراهی ولایت نامشروع هاشمی برای بقا و حفظ عزت کمرنگشان به واسطه استقلال سیاسی سرگردان مانده اند. اصلاحاتی که در 92 با عقب نشینی خود از قدرت طلبی سعی داشت از نردبان هاشمی بالا برود تا از چاله ای بیرون بیاید، امروز بر لبه چاهی ایستاده است که افتادن در آن مرگ حتمی را در پی خواهد داشت. بیرق هاشمی چیزی از گفتمانی به نام اصلاحات باقی نخواهد گذاشت و امثال خاتمی رویای گفتگوی تمدن ها را باید به گور ببرند.
هفتم اسفند را شکست بزرگ احزاب باید دانست و در مقابل، مردم بودند که سرافراز از این انتخابات بیرون آمدند. هفتم اسفند نشان داد که احزاب از داشتن بدنه اجتماعی در سراسر کشور به شدت محروم اند. مردم قبولشان ندارند، یا اینطور هم می توان گفت، کسانی دست حکومت بر سر مردم هستند که از مردم نیستند.
امروز هیچ گروهی نمی تواند ادعا کند که در انتخابات پیروز شده است، دولت از مردم در شهرستان ها شکست خورد، که به تعبیری این موضوع یک « نه » بزرگ و تلخ به سه سال وعده وعید است. در مقابل اصولگرایان نیز شکست بزرگی را در تهران متحمل شدند که نشان از عدم وجود جذابیت کافی در عملکرد آن ها دارد. شاید نبود یک گفتمان مشخص در اصولگرایی این روز ها بر همگان عیان شده است. اصولگرایان در مشهد و نسبتا در کل کشور حداکثر منتخبین مردم را بدست آوردند، اما واقعیت این است که مردم به آنها رای ندادند بلکه نمی خواستند غرب زدگان و خود فروخته های داخلی وارد خانه ملت شوند. خواسته اصولگرایی در افق سیاسی کشور مبهم است.
با پایان انتخابات مجلس دهم در دور اول و روی کار آمدن مجلسی در تقابل با دولت، مناقشات برای ریاست مجلس و تشکیل فراکسیون حداکثری بالا گرفته است. بسیار روشن است که احزاب چپ و راست تنها در صورت تشکیل فراکسیون حداکثری می توانند حرف خود را در این خانه به کرسی بنشانند.
اصلاحات به واسطه 30 نماینده نسبتا شاخص خود در تهران و همینطور برخی از شهرستان ها، از افرادی با تجربه در دهمین خانه ملت برخوردار است. در طیف مقابل، درست است که جریان اصولگرایی اکثریت کرسی ها را در اختیار دارد و همینطور پروژه مجلس دولتی زمین خورده است اما بیشتر آنها تجربه حضوری جریان ساز و فعال در مجلس را نداشته اند و حتی عده ای از مدیران دولتی بوده اند، که اولین تجربه حضور در خانه ملت را دارند.
علی ایحال داشتن فراکسیون اکثریت برای اصولگرایی امری مهم محسوب می شود، چرا که به واسطه آن می توانند علاوه بر اینکه نظرات افراد کم تجربه را تجمیع و جلب کنند، بلکه اکثریت افراد مستقل وارد شده به مجلس را جذب خود و فراکسیون مذکور کنند.
در این جدل ها یک نفر پاشنه آشیل محسوب می شود. فردی که اصولگرایان را رنجانده ولی در بین اصلاح طلبان هم جایگاهی ندارد. با فرض بر اینکه علی لاریجانی با تمام نا مهربانی هایش در دایره اصولگرایی قرار دارد، وی می تواند نقش به سزایی در تشکیل فراکسیون حداکثری اصولگرایان داشته باشد. لاریجانی به خوبی می داند که برای اصولگرایان ریاست او بر مجلس، نسبت به عارف گزینه مناسب تری است. البته که جریان اصولگرایی می تواند به لطف دخالت علما، گزینه جدیدی را برای ریاست مجلس علم کند، اما این موضوع با نگاه به اصولگرایان راه یافته به بهارستان کمی بعید به نظر می رسد. حال با این وجود که اصلاحات مسندی بالاتر از رییس کمیسیون امنیت ملی را برای لاریجانی در نظر نگرفته است، روشن است که تنها راه باقی ماندن لاریجانی در سطح اول رجال سیاسی جمهوری اسلامی ایران، نزدیکی به جریان اصولگرایی است.
تعدادی از نیروهای لاریجانی به واسطه عدم وجود افراد کارآمد در جبهه مقابل، به لطف لیست اصلاح طلبان به مجلس راه پیدا کرده اند و امروز رکب آن ها به اصلاحات ضربه سخت و مهلکی است. باید این موضوع نیز مد نظر قرار گیرد که در صورت رفاقت مجدد لاریجانی با اصولگرایی، دیگر خودمختاری سابق را نداشته و فضای عملکردی و رویکردی او به شدت محدود می شود.
هفتم اسفند پیام خوش حال کننده ای برای دولت نداشت. مردم به تفکرات دولت 24 خرداد دست رد زدند و صدای این پیشامد برای دولتی ها زنگ خطر است، که سال سختی را برای دولت تدبیر و امید نوید می دهد، سالی که شاید طوفان نامهربانی با وزرا باشد و عمر تفکر موسوم به اعتدال را نیز به اتمام برساند.
