در آستانه برگزاری دور دوم انتخابات و فارغ از اینکه کدام گروه اکثریت کرسی ها را در اختیار خواهد داشت (البته که در دور اول اصولگرایان پیشتاز بوده اند)، پر واضح است که تنها دو گزینه استحقاق یا به تعبیری مدعی نشستن بر روی صندلی سبز ریاست مجلس هستند.
محمد رضا عارف، گزینه جدی اصلاح طلبان جهت بالا نشینی در مجلس است. همان کسی که در انتخابات 92 پیش از تحمل شکست، از معرکه گریخت و فرار را بر قرار ترجیح داد. عارف، معاون اولی خاتمی را در کارنامه دارد، وی را می توان روزنه امیدی برای حضور مجدد خاتمی منزوی به عرصه سیاسی کشور و همینطور بازوی اجرایی او دانست.
برخلاف افکار عمومی که اصولگرایان را شکست خورده سال 92 می دانند، اما عارف بزرگترین بازنده 24 خرداد بوده است. البته باید گفت که روحانی نقشی در این باخت نداشته؛ بلکه این هاشمی رفسنجانی بوده است که استثناء فرد متشخص اصلاح طلب را از گود بازی اخراج کرد.
با استناد به سخنان گوهربار هاشمی مبنی بر رأی 3درصدی روحانی قبل از حمایت او، بسیار روشن است که عارف نه تنها به دلیل آراء کم یا ائتلاف با روحانی بلکه به دلیل عدم حمایت هاشمی رفسنجانی و قبیله هاشمی(کارگزارانی ها) مجبور به ترک میدان شد. جریان اصلاح طلب مصلحت دید در جهت حفظ عارف در پارکینگ سیاسی کشور این خفت را تحمل و بار سنگین این شکست را به دوش بکشد، چرا که او کلید پنجره ای است که هوای تازه را به آنها می رساند.
هاشمی در این مدت نشان داده که برای رضای خدا موش نمی گیرد! او از برند و نام اصلاحات و ابزارهای ارتباط جمعی آنها جهت افزایش قدرت خود استفاده می کند و وقتی آنها را خطرناک ببیند با برگ برنده ای مثل حسن روحانی دورشان میزند. مشخص است که بعد از فتنه 88 هاشمی رفسنجانی از بدنه اجتماعی اصلاحات که به شبه اپوزیسیون های نظام تبدیل شده اند، سوء استفاده کرده و برای باقی ماندن در قدرت، آنها را پیش قراولان خود قرار داده است و زیرکانه از راه دور درحال مدیریت است. اما چه می شود کرد که خودکرده را تدبیر نیست! و اصلاحات همچنان درحال بازی خوردن است.
جدال بر سر ریاست مجلس دهم، بسیار حیاتی و سرنوشت ساز است. متأسفانه در دوره های گذشته رؤسای مجلس تا حدی مشخص بوده و وجود یا عدم وجود فرد خاصی، تأثیر چندانی بر جریان حاکم کشور و حزب مطبوع خودش نداشته است. مجلس دهم از همان ابتدا با التهاب زیادی شروع خواهد شد. گزینه ای مانند علی لاریجانی حامیان زیادی از جمله هاشمی رفسنجانی را پشت سر خود دارد و نوید یک رویای ریاست تلخ و دست نیافتنی برای عارف می دهد.
گزینه اصلاح طلبان در این دوره اوضاعی سخت تر از 92 را در پیش رو دارد، او علاوه بر اینکه از حمایت آل هاشمی محروم است، از بد روزگار قبیله هاشمی -که اکثریت راه یافتگان به اصطلاح اصلاح طلب بهارستان را در اختیاردارند- لاریجانی را به او ترجیح می دهند. روشن است که تفکرات و منش سیاسی لاریجانی و هاشمی رفسنجانی به یکدیگر بسیار نزدیک است و مهمتر اینکه از طرفی حضرت استوانه اعتقادی به اصلاح طلبی ندارد؛ هاشمی کهن سال به انحصارطلبی شهره است و بسیار بعید به نظر می رسد که در این واپسین روزها با گزینه ای به نام محمد رضا عارف قدرت را با خاتمی تقسیم کند.
با این وجود می توان به راحتی یک جنگ سخت را در طیف اصلاح طلب پیش بینی کرد. اصلاح طلبی با آن همه ادعا یا باید برای بقا زیر پرچم هاشمی رفسنجانی برود و به کارگزاران خدمت کند؛ یا اینکه برای پیروزی بجنگد و سربلندانه استقلال خود را حفظ کند و مجددا گفتمان مطبوع خودش را در جامعه پیاده سازد.
نعش نیمه جان جبهه موسوم به اصلاح طلب به دلیل حمایت از فتنه 88 و افتضاحات به بار آورده و همینطور اتفاقات ناگوار پیش رو، نفس های آخر خود را می کشد. امروز خاتمی و طرفداران سبز پوشش بین دوراهی ولایت نامشروع هاشمی برای بقا و حفظ عزت کمرنگشان به واسطه استقلال سیاسی سرگردان مانده اند. اصلاحاتی که در 92 با عقب نشینی خود از قدرت طلبی سعی داشت از نردبان هاشمی بالا برود تا از چاله ای بیرون بیاید، امروز بر لبه چاهی ایستاده است که افتادن در آن مرگ حتمی را در پی خواهد داشت. بیرق هاشمی چیزی از گفتمانی به نام اصلاحات باقی نخواهد گذاشت و امثال خاتمی رویای گفتگوی تمدن ها را باید به گور ببرند.
