22 بهمن سالروز یک فتح الفتوح واقعیست. سالروز پیروزی خون بر اسلحه. 22 بهمن سالروز پیروزی عزت فقیر بر قدرت غنی است. سالروز خیانت تزویر گران به شاه ملعون، سالروز اخراج بزک کنندگان امریکا، سالروز رانده شدن نفوذی هایی با برچسب ملی گرا. 22 بهمن تیر خلاصی بود بر خود فروختگی ها، ذلت، وابستگی، نوکری ها و شروعی بود برای استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی.
اما در سی و هشتمین سال از آن بهار پیروزی، هستند کسانی که عزت نمی شناسند، عزت را مصلحت اندیشی می کنند و در شرایطی، سکوت را بر حفظ عزت مصلحت می بینند. کسانی هستند که استقلال کشور را در وابستگی به امریکا می بینند. هستند آن هایی که استقلال را در حضور به اصطلاح دهکده جهانی می بینند و راه نجات بی تدبیری ها و مدیریت ضعیفشان را در بزک کردن و بستن با کدخدا می دانند. امروز با بزک کردن امریکای جنایت کار، هستند کسانی که تنگنای نفوذ را به اتوبانی تبدیل کرده اند. باید گفت که همیشه قرار نیست که یک نفوذی وارد شود، به کررات دیده شده که نفوذی ساخته شده است. خود فروخته های ذلیل تبدیل به موریانه هایی شده اند که امروز از هر دشمنی خطرناک تر و از هر حیوانی ترسناک تر شده اند البته این موریانه ها در عین حال که برای ما خطرناک هستند برای صاحبان خود آنقدر نمی توانند عرض اندام کنند و باید نیروهایی معتمد را با لباس بازرس، روزنامه نگار، خبرنگار، تاجر و ... وارد کنند. لباس آن ها نظامی نیست و قلم دارند به جای اسلحه، چراکه سپه سالاران اسلام هوشیارند و خواب را خدمتگزاران می بینند. هستند خدمتگزارنی که در مراکز تصمیم سازی و تصمیم گیری نفوذی ها را راه می دهند. البته مسلما این موضوع ناخواسته است و از بی تدبیری آقایان نشات می گیرد.
آن تیر خلاص به تزویر، امروز کمانه کرده و به خودمان بازگشته است. امروز در شهرم قوچان، در روز 22 بهمن آن را در بنر هایی عجیب دیدم. بنر هایی با چنین مضمونی " افتتاح 12 پروژه مربوط به راه آهن استان با اعتبار 26 میلیارد تومان توسط دکتر روحانی در دهه مبارک فجر "
اولین سوال این بود، خب اصلا به ما چه؟ مگر در شهر ما راه آهن افتتاح شده که پز آن را ما می دهیم؟ همین اقای دکتر روحانی در سفرش به استان اصلا حاضر شد به شهر یک نگاهی بکند که از افتتاح او برای شهر های دیگر دم می زنید؟ چه سودی از این افتتاح ها یه شهر من رسیده که بنرش باید جلو چشم من باشد؟ چه سودی به جوانان شهر من رسیده؟ چه سودی به دختران دم بخت، به پسران بیکار؟ واقعا به من و شهر من چه ربطی دارد؟؟
البته در نقطه مقابل این امر نیز باید گفت که زمین ها یخ زده شهر به من ربط دارد. آقایان خدمتگذاری را نفهمیده اند! خدمتگذاری از ناحیه مسئول به مردم است نه از ناحیه مسئول به مسئول! به جای اینکه بنر تشکر از رئیس جمهور منتخب را در جایی که اصلا جایگاه ندارد بزنید، بهتر بود یخ های پیاده رو ها را پاک می کردید که مردم در یک رفاه حداقلی در راهپیمایی یوم الله 22 بهمن شرکت کنند. در بدترین حالت باید رفاه و خشنودی مردم اهم باشد و خوش حالی مسئولین بالادستی مهم. مردم نباید با بی تدبیری های آقایان مسئول سرنگون شوند.
22 بهمن روز راهپیمایی نیست، روز راهی است که باید بپیماییم، روز تجدید بیعت با آرمان های امام راحل است. امامی که بارها خود را خادم مستضعفین نامیده بود نه رهبر جامعه. شما حتی امام را هم نشناخته اید! 22 بهمن 57 روزی بود که نفوذی ها رانده شدند و 22 بهمن 94 روزی است که نفوذی ها با ظاهری جدید وارد شده اند. بعضی ها حتی ریش هم دارند. این ریش دار ها هستند که عکس امام راحل، را حذف می کنند و عکس رئیس جمهوری را به جای او قرار می دهند، که تنها با 0.4 رای بیشتر نسبت به رقبا پیروز انتخابات شد. شما حتی امام را هم نشناختید!
امروز شکوه خاصی بر شهر حاکم بود، شکوهی که باز هم عامه مردم رقم زدند، همان پا برهنگان. همان هایی که با تمام نا ملایمتی ها و بی تدبیری ها نا امیدانه مسئولین را با چشم هایشان روانه می کنند اما برای انقلاب کم نمی گذارند. امروز 3 سال بزک امریکا با مشت هایی آهنین نشات گرفته از ایمان و تقوا از بین رفت.
علی ایحال این نکته باید ذکر شود که ساخت اماکن عمومی به عهده نهاد های حکومتی است اما حفاظت از آن تماما به عهده آن ها نیست، بلکه خود مردم باید رعایت آن ها را بکنند. بنا براین از تمامی مردمانی که یخ های جلو دکان آن ها مراتب آزار عده ای از همشهری هارا فراهم کرده بود کمال تشکر را دارم.
