این روزها بسیار سخت می گذرد، فارغ التحصیلانی که مشق بیکاری می نویسند وناامیدانه در رویاهایشان رفاه را جست و جو می کنند. پس از سالها پشت میز نشینی انتظار یک شغل مناسب و یک ازدواج ساده و از سر دلخوشی چیز زیادی نیست. در دورانی که با تدبیران امیدوار درگیر مسائل سیاسی از جمله برجام، پسابرجام، فرجام و مینو خالقی هستند؛ عده زیادی آینده خود را در میان بندهای توافق تاریخی هسته ای گم کرده اند. در روزگاری که ناامیدی به لطف اعمال منادیان امید از در و دیوار جامعه می بارد؛ کمتر جوانی را می توان یافت که از سر رضایت به دنبال خدمت اجباری باشد. تا چشم کار می کرده تماماً پسرانی مشاهده شدند که به دنبال معافی، کفالت و راه های گوناگون برای دور زدن سربازی هستند.
بعد از ادامه تحصیل های متعدد، دو سال سربازی همان مدت نسبتاً مناسبی است که جوان میتواند پیوستن به جرگه بیکاران را به تعویق بیندازد. به لطف خدمت مقدس، افراد می توانند در یک شب آرام روی برجک نگهبانی، آینده خود را برنامه ریزی و آن را به یادگاری حک کنند. آخر به هر عقل ناسلیمی میرسد که فکر جوانان متخصص و نخبه را در پادگان ها زندانی کند. امروز بعد از گذشت قریب به 40 سال از عمر انقلاب اسلامی و پرورش جوانان نخبه، زمانی است که مسئولین باید با تغییر در ساختارها علم را به عمل تبدیل کرده و خدمت سربازی را تبدیل به سکوی پرتابی کنند که جوان فارغ التحصیل را با انبوهی از تفکرات خلاق به جامعه می فرستد.
امروز سربازی به یک سنگ بزرگ مبدل شده است که علاوه بر دو سال دور کردن جوان از فضای اشتغال،تولید و پیشرفت؛ در اغلب موارد سن ازدواج را نیز دو سال افزایش می دهد. بر کسی پوشیده نیست که ازدواج به مثابه حلالی است که بسیاری از تلخی های روزگار را در خود حل میکند. اما از آن طرف افزایش سن ازدواج علتی است که معلول هایی خلاف آرمان های جامعه اسلامی را باعث میشود. بسیار روشن است که تسهیل در امر ازدواج -چه از طرف خانواده ها و چه با ایجاد مشوق هایی از طرف دولت- خود به مانند یک جهش بلند از رفع مشکلات و روزمرگی های جامعه امروزی ماست.
در کمال تأسف باید گفت تا زمانی که برجام، پسابرجام، فرجام و مینو خالقی هستند مشکلاتی از این دست دغدغه مسئولین خدمتگذار به حساب نمی آید. در روزگار تدبیر و اعتدال جوانان پس از دوران دانشگاه تنها می توانند بر بلندای نرخ بیکاری بالانشینی کنند. واقعیت این است که آقایان در پسا دانشگاه، پسا سربازی و پسا ازدواج برنامه ای برای آتیه جوانان ندارند و خود را نسبت به آن مسئول نمی دانند. این روزها بسیار سخت می گذرد؛ چرا که ظواهر نشان می دهد بعد از سه سال، ما قشر جوان و آینده ساز ایران اسلامی حتی در اولویت های درجه چندمی مسئولین هم نیستیم.
سرمقاله نشریه هم شاگردی
انتشار در روزنامه کیهان
